Boekrecensie: Michaela DePrince – Ze noemden me duivelskind

‘Michaela DePrince werd in 1995 geboren in het door een bloedige burgeroorlog geteisterde Sierra Leone. Als haar vader door rebellen wordt vermoord en haar moeder aan ondervoeding sterft, wordt Michaela in een weeshuis geplaatst. De witte vlekken op haar huid leveren haar de titel duivelskind op en ze wordt verwaarloosd en mishandeld. Als Michaela min of meer per toeval door een Amerikaans echtpaar wordt geadopteerd, heeft ze maar één wens: balletles. Michaela blijkt een natuurtalent en vecht zich in de harde en door vooroordelen gekenmerkte wereld van ballet een weg naar de top.’ (www.bol.com)

Tegenwoordig heeft iedereen een zware jeugd gehad, je hoort het overal. Michaela heeft ook een zware jeugd gehad, maar bij haar is geen enkel spoor van zelfmedelijden te bekennen. Dat vind ik erg knap. Ze is opgegroeid in de oorlog met als enige hoop een gescheurde pagina uit een tijdschrift van een ballerina. Op dat moment besluit ze dat ze later ballerina wil worden. Daarnaast wordt ze gepest vanwege de witte vlekken op haar huid en krijgt ze te maken met rassenracisme, wat ook sterk speelt in de balletwereld. Haar doorzettingsvermogen lijkt in dit boek bijna vanzelfsprekend, terwijl je hiervoor toch wel sterk in je schoenen moet staan. Michaela blijft op een afstand, maar je gaat toch van haar houden. Echt bizar trouwens: ze is twee jaar jonger dan ik en ze heeft al zoveel bereikt!

Het is heel bijzonder om te lezen hoe Michaela de adoptie ervaart. Nieuwe ouders, een nieuw huis en een totaal andere wereld. In Amerika maakt ze voor het eerst kennis met racisme. De trauma’s van de oorlog en de dood van haar adoptiebroer, die zorgen voor enkele gedragsproblemen, passeren ook de revue. Een groot applaus voor haar adoptieouders trouwens: wat een inspirerende mensen! Ik vind de instelling van deze familie heel mooi om te lezen. De adoptieouders van Michaela kregen zelf twee zonen, en adopteerden drie jongens met hemofilie en naast Michaela nog vijf andere meisjes uit Afrika. De adoptieouders steunen Michaela onvoorwaardelijk in haar passie voor ballet.

Je vliegt zo door het boek heen, het heeft maar 224 pagina’s en een fijne schrijfstijl. Boeken die een waargebeurd verhaal bevatten, maken vaak meer indruk op me dan fictie. Toen ik het boek uit had, ben ik op het internet gaan zoeken naar meer achtergrondinformatie en ik kwam een aantal filmpjes tegen waarop je Michaela ziet dansen. Ik ben geen balletkenner, maar ik vind het wel erg mooi om te zien en vooral heel knap. Michaela heeft mij geïnspireerd en ik hoop dat zij voor vele anderen ook een inspiratie zal zijn.

Beoordeling: ★★★★☆

Boekrecensie: Michaela DePrince - Ze noemden me duivelskind

Volg je mij al op Bloglovin’, Instagram en Twitter?

1 Reactie

  1. Richard
    8 september 2015 / 20:26

    Leuk om te lezen dat je zo enthousiast bent over dit boek. Dat komt echt goed in je artikel naar voren. X

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.