Maak kennis met China en haar bevolking!

Afgelopen zomer reisde ik een maand door China. Voor school moesten we hier een reisverhaal over schrijven en na lang nadenken besloot ik over de Chinese bevolking te schrijven. Het leek me wel leuk om dit reisverhaal ook met jullie te delen. Daarnaast kreeg ik hier ook nog eens een 8,5 voor! Lees je mee?

“Was het niet ontzettend vies in China? En die Chinezen zijn echt een apart volk, toch?”
Een veelgehoorde vraag die ik krijg in mijn omgeving als er wordt gevraagd hoe mijn tijd in China was. Soms geef ik uitgebreid antwoord en leg ik uit hoe het nou precies zit, de andere keer knik ik en geef ik een instemmend antwoord. Niet iedereen zou het begrijpen.

Het is weer winter in Nederland, wat betekent dat het koud is buiten en warm binnen. Ik kijk naar de regendruppels die over het raam naar beneden glijden. Het zal niet lang meer duren voordat ze door de dalende temperatuur zullen veranderen in sneeuwvlokken. Ik klem mijn handen iets steviger om mijn mok met warme chocolademelk. Het is rustig op straat: niemand gaat naar buiten met dit weer. Dat doet me denken aan mijn tijd in China, daar was het nooit rustig op straat, al regende het nog tien keer harder dan hier. Ik sla mijn fotoboek open van mijn reis door China, en voordat ik het weet word ik de drukke, Chinese straten weer ingezogen.

Overal zijn mensen, fietsers, auto’s, bussen en scooters. Je wordt bedolven onder de uitlaatgassen. Ik zie twee taxi’s die elkaar in proberen te halen wat bijna uitloopt op een ruzie. Het is een complete chaos. Voor ons dan, de Chinezen lijken zelf prima te weten wat ze aan het doen zijn. We vallen natuurlijk op, met onze blonde haren, blanke huid en abnormale lengte. We kunnen eigenlijk niet normaal over straat. We worden overal aangestaard, alsof we van een andere planeet komen. Mensen laten hun bezigheden voor wat ze zijn om een glimp op te vangen van ons. Vaak maken ze foto’s: regelmatig doen ze dit stiekem, soms durven ze ons te vragen of we met hen op de foto willen. In het begin is dat nog wel leuk: je voelt je bijzonder, iedereen wil met je op de foto. Op een gegeven moment wordt het echter irritant.

We kijken onze ogen uit. De Chinezen zijn zoveel anders dan wij. Dat is natuurlijk ook logisch: we zijn vele kilometers van huis en we zijn terechtgekomen in een heel andere cultuur. Elke cultuur heeft zijn eigen normen en waarden. Ik ben geïnteresseerd in andere culturen, ik ben benieuwd wat deze mensen drijft. Niet iedereen kan een andere cultuur begrijpen. Ik ben dankbaar dat ik de kans krijg om deel te nemen aan de Chinese cultuur. Het rochelen is iets waar ik niet aan kan wennen. Als je op straat loopt hoor je het regelmatig: een flinke rochel waarna er met een sierlijke boog op straat wordt getuft. Het geluid van die rochel gaat vaak door merg en been. Wij vinden dit vies, maar de bevolking hier vindt het juist vies wanneer wij ons speeksel doorslikken. Speeksel is iets dat vies is, waarom zou je dat toelaten in je lichaam? De Chinezen denken dat wij ons speeksel ook lozen, maar dat we dit niet in het openbaar doen.

Dan heb je natuurlijk nog de openbare toiletten. De toiletten waarbij je boven een gat in de grond moet hangen zijn we wel gewend van de vakanties naar Frankrijk. Geloof me, in China hang je liever boven een gat in de grond dan dat je op een wc-pot gaat zitten. Nog iets grappigs: soms hebben de toiletten geen deuren en doortrekken doe je door met je voet op een pedaal te drukken. Allemaal om maar niets aan te hoeven raken en zo geen bacteriën van anderen te krijgen.

Chinezen zijn veel hygiënischer dan wij denken. Op het eerste gezicht lijkt het allemaal vies: het rochelen en tuffen op straat en de openbare toiletten zonder deuren. Het tuffen op straat doen ze dus omdat ze het vieze speeksel niet in hun lichaam op willen nemen, en de toiletten zijn zo gebouwd zodat de bevolking zo min mogelijk hoeft aan te raken, en dus ook zo min mogelijk bacteriën van anderen krijgt. Dus als je er iets langer over nadenkt, is het helemaal niet zo vies als wij denken. Ze zorgen goed voor zichzelf: ze drinken bijvoorbeeld liters thee op bloedhete dagen. Thee is veel beter voor je lichaam als het zo heet is, terwijl wij toch eerder kiezen voor een flesje ijskoud water. Daarnaast beoefenen de Chinezen sporten die hen meer in verbinding stelt met hun lichaam, zoals tai chi en yoga. Dit is ook de reden waarom Chinezen ongegeneerd boeren en scheten laten, zij geloven dat het slecht is voor je lichaam als je dit inhoudt.

Toch zijn er ook een heleboel dingen die ik ook niet goed begrijp, hoor. Want waarom schreeuwen de Chinezen altijd zo? Ook als ze niet ver van elkaar afstaan, wordt er nogal luid gesproken. Het is vaak erg druk en als ze zo hard praten, word je daar niet altijd vrolijk van. En dan het eten! Over het algemeen erg lekker, hoor, maar ik heb ook rare dingen gezien. Op een nachtmarkt in Beijing zag ik zeepaardjes, vogelspinnen, vleermuizen, slangen, schorpioenen, zeesterren, wormen en krekels. Waarom zou je dat eten? Het klinkt misschien stoer en gaaf om zoiets aparts te eten, maar ik vond het er niet smakelijk uitzien. Ik heb het dan ook niet geprobeerd.

Tijdens de reis merk ik op er een terugkerende emotie is bij beide partijen: onbegrip. Het is soms een hele klus om een Chinees te begrijpen en dat geldt ook andersom. Eten in een Chinees restaurant wordt lastig als er geen Engels menu is of wanneer er geen plaatjes bij de gerechten staan. Ik merk dat bij sommige van mijn klasgenoten het onbegrip verandert in frustratie. Ik hoor het meerdere malen: waarom spreken de Chinezen geen Engels? Ze kunnen toch op z’n minst hun best doen om een paar woordjes te leren, zoals hoi en doei? Wij hebben toch ook een paar Chinese woordjes geleerd? Ze doen niet eens hun best! Soms worden mijn reisgenoten zelfs boos. Ik probeer ze uit te leggen dat we in zo’n andere cultuur zijn dat we het moeten accepteren. We wisten toch van tevoren dat ze geen tot weinig Engels zouden spreken? Daarnaast waarderen Chinezen het echt niet als je tegen ze schreeuwt of boos op ze wordt in het openbaar. Gezichtsverlies is een van de ergste dingen die ze kan overkomen. Ik probeer het mijn reisgenoten dan ook duidelijk te maken, maar iedereen gaat op een andere manier om met cultuurverschillen.

‘You from U.S.A.?’
We zitten in een volle, drukke trein. We zijn de enige blanken, omringd door honderden Chinezen. Gelukkig hebben we twee erg aardige mensen tegenover ons zitten. Ze overladen ons met eten: nootjes, maïskolven en andere Chinese lekkernijen.  We bedanken ze telkens weer voor het aanbod, maar ze staan erop dat we het aannemen. Dat vergt wat van onze acteertechnieken, want mijn reisgenoot houdt niet van noten en ik hou niet van maïs. De mensen tegenover ons lijken het een hele eer te vinden dat juist zij tegenover ons zitten.
‘No, we are from Holland,’ antwoord ik.
Na een vragende, niet-begrijpende blik ga ik verder.
‘The Netherlands? It is in Europe. Do you know Europe?’
Er gaat nog steeds geen lichtje branden. Ik besluit het er maar bij te laten. Misschien ligt het aan mijn uitspraak? Ik kan redelijk Engels, maar misschien verstaan zij het niet. Misschien spreken zij Europa anders uit, of kennen ze alleen de Chinese naam.

We maken het echter vaker mee tijdens onze reis. Hoe meer Chinezen ik vertel dat we uit Europa komen, hoe vaker ik het idee krijg dat ze Europa helemaal niet kennen. Een enkeling kent Europa wel, maar als we dan vertellen dat we uit Nederland komen, begrijpen ze het niet. Ik kan het ze niet kwalijk nemen, we wonen in een klein land. We proberen dan vaak andere landen uit ons werelddeel. We zeggen bijvoorbeeld dat we uit Duitsland komen en dat kennen ze soms wel. Ik denk niet dat alle Nederlanders het zouden kunnen waarderen dat we zeggen dat we Duitsers zijn, maar wij kunnen er wel om lachen. Toch wordt het me wel pijnlijk duidelijk: sommige Chinezen kennen Europa niet. We hebben al vaker gehoord dat kinderen zo worden afgericht op school. Het wordt er bij hen ingestampt dat China het belangrijkste land ter wereld is. Vaak kennen ze de Verenigde Staten wel, waarschijnlijk omdat het ook zo groot en invloedrijk is. Hetzelfde geldt voor Rusland. Ik vraag me af of sommige van hen weleens een wereldkaart hebben gezien. Ik kan me niet voorstellen van niet: iedereen weet toch hoe een wereldkaart eruit ziet? Leert de bevolking op school alleen maar over China, en vergaren zij geen kennis over de gehele wereld? Tijdens onze reis kwamen we ook een aardig Chinees meisje tegen dat de omtrek van haar land precies na kon tekenen uit haar hoofd. Het kan bijna niet anders dat ze dit meerdere keren heeft moeten doen op school. Hoe is dat toch mogelijk? Als ik ooit nog in China kom, neem ik een klein wereldkaartje mee. Ik ben benieuwd hoe ze reageren als ze zien dat er nog zo veel meer landen zijn op de wereld.

Hoe langer ik in China ben, hoe meer ik me ga irriteren aan de Nederlandse mentaliteit. Dit heb ik echter altijd op vakantie. Ten eerste vind ik het vervelend wanneer ik op reis ben en Nederlanders om me heen hoor. Ik zie het alweer helemaal voor me, je bent op vakantie in Turkije en je verblijft in een all-inclusive resort. Ik zie een koppel dat op vakantie is met hun zoontje. Het zoontje stoot per ongeluk zijn glas cola om en begint te huilen. De moeder wordt boos op hem omdat hij nooit normaal stil kan zitten, ze wordt boos op haar man omdat hij naar jonge vrouwen in bikini’s kijkt, en boos op zichzelf omdat ze alles heeft opgegeven om voor haar gezin te zorgen, maar daar niet meer genoeg voldoening uit haalt. Nederlanders kunnen altijd zo mopperen. Ik wil het gevoel hebben dat ik in een andere wereld ben wanneer ik op reis ben en dat ik niet nog steeds omringd ben door Nederlanders. Op veel toeristische plaatsen is hier echt geen ontkomen aan. In China heb ik gelukkig in een maand tijd misschien een handvol Nederlanders gezien. Dat is nog wel te doen. Maar hoe minder Nederlanders je ziet, hoe meer je de normen en waarden gaat vergelijken met die van je moederland. De bevolking in China is over het algemeen erg vriendelijk en behulpzaam. Het is meerdere keren voorgekomen dat we op straat liepen met een plattegrond en de weg niet precies wisten. Er was altijd wel een Chinees die bereid was om ons te helpen of uit zichzelf naar ons toe kwam. Maar ik zal ook nooit vergeten dat een meisje uit ons hostel met ons meeging om treinkaartjes te halen, omdat daar geen woord Engels werd gesproken. Voor de Chinezen is het zo vanzelfsprekend om anderen te helpen, dat je je afvraagt waarom we dat in Nederland niet wat vaker doen.

Dus: ja. Op het eerste gezicht lijken de Chinezen raar en apart. Maar probeer alsjeblieft verder te kijken dan dat. China is een wereld op zichzelf en als je nog niet veel van de wereld hebt gezien, is het slim om je voor te bereiden op een cultuurshock. Probeer het land te omarmen met zijn eigenzinnige manieren en gebruiken. Stel je er op in dat je een andere bevolking leert kennen dan de Nederlanders. Want je gaat het je echt beseffen: als Nederlanders kunnen wij nog heel wat leren van de Chinezen. Misschien niet van het rochelen op straat of het eten van schorpioenen, maar wel van de bereidheid om een ander te helpen, ook al ziet hij of zij er anders uit dan jij. Laat je niet leiden door vooroordelen. Van een andere cultuur kun je zoveel leren. Het is makkelijk om mensen in een hokje te plaatsen, maar dan wordt er niet verder gekeken dan dat hokje. Probeer je dus open te stellen voor een andere cultuur en geniet van al het moois dat het je kan brengen!

Follow my blog with Bloglovin