‘Wanneer de stroom uitvalt in New York zit Lucy vast in de lift met de zoon van de conciërge. Lucy kent Owen nauwelijks, maar al snel blijkt dat ze een klik hebben. Eenmaal bevrijd neemt Owen haar mee naar het dak van hun wolkenkrabber, waar ze een magnifiek uitzicht hebben over donker New York. Het wordt een magische nacht. Met het licht keert ook de realiteit terug: Owen verhuist naar de westkust en Lucy vertrekt naar Schotland. Betekent dit het einde? Of kan liefde elke afstand overbruggen?’ (www.uitgeverijdefontein.nl)
Het verhaal begint fijn en lief: een jongen en meisje ontmoeten elkaar tijdens een stroomstoring in een lift in New York. Ondanks de stroomstoring slaat de vonk over en de twee kunnen elkaar niet vergeten. Toevallig staan ze allebei op het punt om te verhuizen en op dat moment scheiden hun wegen. Als lezer vraag je je af of ze elkaar ooit nog terug zien of dat ze allebei hun eigen leven weer oppakken, wat op een gegeven moment ook lijkt te gebeuren. Ze reizen allebei de andere kant op: Lucy verhuist naar Schotland en bezoekt verschillende steden in Europa, Owen reist met zijn vader door het binnenland van Amerika.
Hoe leuk het begin ook was, op een gegeven moment werd het verhaal een beetje langdradig, terwijl je van tevoren wel weet hoe het gaat eindigen. Ik snapte dan ook niet waarom het ongemakkelijke weerzien in San Francisco werd beschreven, dit voegde voor mijn gevoel weinig toe aan het verhaal, behalve dan om het einde nog een beetje uit te stellen.
Zoals ik al zei: het is een fijn en lief verhaal over een stel dat van elkaar weg reist en elkaar niet kan vergeten, maar het boek wist mij helaas niet te raken.
Beoordeling: ★★★☆☆
Ik vond ‘m ook drie sterren waard. Fijne recensie!
Jammer dat je het niet echt wat vond! Lijkt mij wel een leuk verhaal, maar inderdaad erg simpel.