Hof van Doorns en Rozen is denk ik wel het meest gehypete boek van 2016. Ik zag het boek vaak voorbij komen op boekenblogs, video’s en andere social media kanalen. Bijna iedereen was enthousiast, zelfs lyrisch over dit boek. Ik heb me hier eigenlijk een tijdje niet zo veel van aangetrokken, maar door alle positiviteit en goede recensies ben ik toch nieuwsgierig geworden. Ik zette het boek op mijn verlanglijstje en mijn vriend verraste me zomaar met dit boek. Ik heb hem nog een tijdje in de kast laten staan, ik was namelijk een beetje bang dat ik dit boek niet zo tof zou gaan vinden als iedereen, maar ik heb het uiteindelijk aangedurfd om het boek te gaan lezen.
Hof van Doorns en Rozen gaat over Feyre, een negentienjarig meisje dat voor haar gezin zorgt door te jagen in het bos. Samen met haar zussen en vader moeten ze zien te overleven met weinig eten en weinig geld. Op een dag schiet Feyre een wolf dood in het bos, een vangst waar ze voor moet boeten. Ze heeft namelijk een Elfide doodgeschoten, een wezen uit het land Prythian. Het beest Tamlin komt vergelding opeisen en sleurt Feyre mee naar zijn Lentehof. Feyre had de belofte gemaakt om voor haar gezin te zorgen dus ze maakt zich zorgen om haar familie, maar ze begint steeds meer te wennen aan het mooie Lentehof, de niet zo angstaanjagende Tamlin en de Hoge Fae Lucien. Feyre krijgt echter al snel door dat Prythian én haar eigen wereld in gevaar zijn.
De schrijfstijl van Sarah J. Maas is best fijn. Het verhaal zelf lijkt een beetje op Belle en het Beest, een van mijn favoriete Disney sprookjes, maar verder heeft de schrijfster een heel eigen wereld gecreëerd. Soms had ik daar wel moeite mee, met namen zoals Attor, Bogge en naga. Ik vind het moeilijk om me daar een voorstelling bij te maken. Het duurde vrij lang voordat ik in het verhaal kwam: de eerste 200 pagina’s zijn namelijk vrij langdradig. Sarah J. Maas neemt de tijd om de personages te introduceren, de wereld te verkennen en ons stukje bij beetje wat meer informatie te geven. Die informatie kwam voor mij echt veel te laat, want die eerste 200 bladzijdes voelde ik geen trigger om door te lezen.
Voor mijn gevoel waren de personages een beetje vlak. Feyre is een krachtig en sterk personage, maar het is niet zo dat ik van haar ben gaan houden. Daarnaast vond ik het lastig om de romance tussen Feyre en Tamlin te begrijpen. Ik snap dat Feyre in het begin een hekel heeft aan Tamlin, hij haalt haar immers weg bij haar familie. Dat ze hem daarna mysterieus en interessant begint te vinden, dat begrijp ik ook. Maar ineens hield ze van hem, was Tamlin haar hele wereld en wilde ze alles opgeven en de meest verschrikkelijke dingen doen om maar bij hem te kunnen zijn. Voor mijn gevoel miste daar een stukje, ik wil namelijk net zo verliefd worden op het personage als het hoofdpersonage zelf.
Na de helft van het boek werd het verhaal een stuk interessanter. Het verhaal had eindelijk vaart doordat er actie en spanning in de scenes zaten. Het interessante personage Rhys speelde een steeds grotere rol en er werd meer informatie gegeven over het gevaar voor Prythian. Het verhaal is aan het einde niet helemaal afgerond en het tweede deel kan verschillende kanten op gaan. Ik heb het tweede deel gewonnen via Oh My Book, dus dat deel ga ik zeker lezen, maar hij ligt niet bovenop de stapel.
Eerlijk? Ik begrijp niet helemaal waarom iedereen zo lyrisch was over dit boek. Hof van Doorns en Rozen was niet het boek waar ik op hoopte. Kwam dat door de torenhoge verwachtingen die ik had? Dat denk ik niet, want als ik zonder verwachtingen dit boek had gelezen, denk ik dat ik het begin alsnog langdradig had gevonden. Sarah J. Maas weet je daarna wel te verrassen met spannende scenes en interessante personages, maar ik was mijn aandacht eigenlijk al verloren. Hopelijk weet het tweede deel me te verrassen!
Beoordeling: ★★★☆☆
Volg je mij al op Bloglovin’, Instagram en Twitter?
De eerste 150-200 pagina’s van het boek vond ik ook langdradig, maar daarna vond ik het verhaal wel heel tof! Maar deel 2… Oh god, die is ZOVEEL beter. Alles wat ik minder sterk vond aan het eerste boek, werd in dat boek ‘opgelost’. Hof van mist en woede geeft zoveel diepte aan het verhaal; dankzij dat boek ben ik echt van de serie gaan houden.
Ik vond het begin ook super saai. Ik had het boek bijna niet uitgelezen, maar de laatste 50% maakte veel goed voor mij. Het tweede boek vond ik een stuk minder langzaam, maar het is wel echt een dik boek, dus ben benieuwd wat je daarvan gaat vinden. Het tweede boek vind ik wel echt 10x beter!
Ik vond het eerste boek best tof, maar het tweede boek is gewoon WAUW, OMG, I LOVE IT! Hahah, je moet dat boek echt nog een kans geven, hoor!
Jaiks. Zal ik hieronder dan maar niet zeggen dat ik het weer niet snap dat iedereen deel 2 zoveel beter vindt dan deel 1? Stukje langdradigheid blijft wel hangen hoor. En juist omdat er zoveel duidelijk wordt, gaat er wat vaart uit het verhaal. Maar desalniettemin ben ik fan van de wereld Prythian, de hoven en Rhysand wordt in deel 2 ook steeds interessanter 😉 En dat einde is ook weer fenomenaal dus ik zit vol spanning te wachten op deel 3.