Het boek Duizend hoog is je vast niet ontgaan. Ik heb heel lang naar dit boek uitgekeken, omdat de vergelijking werd gemaakt met Gossip Girl en Pretty Little Liars: twee van mijn favoriete series. Daarnaast is het boek lekker dik en heeft het een prachtige, glimmende voorkant. De tekst ”wie hoog klimt, kan laag vallen” sprak me ook erg aan. Duizend hoog speelt zich af in New York, in het jaar 2118. We volgen personages die in de Toren wonen, een gebouw met duizend verdiepingen. Dit is een gemeenschap op zich, je hebt hier echt alles. De elite leeft bovenin de Toren en hoe lager je woont, hoe minder goed je het hebt. De personages uit het boek wonen op verschillende verdiepingen. De perfecte Avery woont bijvoorbeeld helemaal bovenin de toren, terwijl Rylin bijna onderin woont. Ook volgen we de personages Lena, Eris en Watt, allemaal met hun eigen verhaal. Op een dag valt er een meisje vanaf bovenaan de toren helemaal naar beneden. Wie is dit meisje? En nog belangrijker, waarom is ze gesprongen?
Ik heb voor mijn doen echt lang over dit boek gedaan (van 18 november tot en met 11 december). Dat kan zijn omdat ik in een drukke periode zat met mijn studie, maar ik had ook gewoon weinig zin om het boek op te pakken. Ik had moeite om in het verhaal te komen. Ik ben niet zo’n fan van meerdere perspectieven en in dit boek zijn er vijf verschillende personages aan het woord. Het duurt even voordat je iedereen leert kennen en ze goed van elkaar weet te onderscheiden. Iedereen heeft zijn eigen verhaal, maar je moet er even doorheen voordat je je aan ze kan binden. Het proloog heeft wel geholpen: hierdoor blijf je nieuwsgierig wie het meisje is dat van de Toren is gesprongen. Tijdens het lezen ga je zelf al proberen te voorspellen wie er is gesprongen en waarom. Dat was ook een van de redenen dat ik door bleef lezen.
Je leert de personages dus steeds beter kennen en er ontstaan verbanden tussen de verschillende personages. Op een gegeven moment kwam ik er steeds meer in en naarmate het verhaal vorderde, werd ik steeds enthousiaster. Ik begrijp de grote aanloop: Katharine McGee neemt de tijd om de personages te introduceren, maar ook om te laten zien wat voor wereld zij heeft geschept. Ik vond het interessant om te lezen over New York in 2118 en dan voornamelijk de Toren waarin het verhaal zich afspeelt. Ze heeft een bijzondere wereld geschept die zich zomaar zou kunnen afspelen in de toekomst. Door de verschillende personages krijg je een goed beeld van de verschillende lagen van de gemeenschap in de Toren.
Het boek wordt vergeleken met Pretty Little Liars en Gossip Girl. Van beide series heb ik de boeken gelezen én de televisieseries gezien en qua stijl kan je het boek wel vergelijken met Gossip Girl. Iedereen heeft zijn eigen verhaal en iedereen staat wel in verband met iemand, waardoor de verhaallijnen steeds met elkaar worden verweven. Sommige stukken in Duizend hoog vond ik echter te langdradig en pas aan het einde van het boek komt er steeds meer vaart in het verhaal. Het einde vond ik tof in elkaar gezet en had ik niet verwacht, dus dat vind ik knap gedaan van Katharine McGee.
Duizend hoog had voor mij een langzame start, maar het boek wist me uiteindelijk toch te grijpen en te verrassen. Katharine McGee heeft een bijzondere en realistische wereld geschept met geloofwaardige personages. De manier waarop de personages met elkaar in verband staan vond ik erg knap en vooral het einde zet je even aan het denken. Helaas heeft het boek niet genoeg indruk gemaakt om me lang bij te blijven, maar voor liefhebbers van Gossip Girl is het zeker een aanrader.
Beoordeling: ★★★☆☆
Volg je mij al op Bloglovin’, Instagram en Twitter?